ΘΑΛΑΤΤΑ (2006)

Όπως και να την αποκαλέσεις – θάλαττα, άλς, θάλασσα, γαλανή κυρά – παραμένει η πρώτη πηγή, η μητέρα όλων, η απόλυτη ηγέτιδα του κόσμου μας. Από καταβολής κόσμου αποτελούσε για όλους τους λαούς πηγή ζωής, επικοινωνίας, δημιουργίας. Προξενούσε δέος, φόβο, χαρά. Ήταν η πηγή ονείρων, προσδοκιών, απογοήτευσης. Επάνω της δημιουργήθηκαν ολόκληροι πολιτισμοί. Μια ξαφνική αλλαγή της κατέστρεψε πολιτισμούς. Λατρεύτηκε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Οι θεοί της ποτέ δεν ξεχάστηκαν παρά μόνον αντικαταστήθηκαν. Τα παιδιά της όμως –εμείς – προσπαθούν με κάθε τρόπο να την υποτάξουν, να την καταστρέψουν. Η απύθμενη ματαιοδοξία και η εγκληματική αδιαφορία μας μέρα με τη μέρα προξενούν ανυπολόγιστη ζημιά. Χάθηκαν η Νηρηίδες και οι Τρίτωνες. Ο Ποσειδώνας κρύφτηκε στα βαθιά νερά. Ο Πρωτέας αλλάζει συνεχώς μα μόνο το κακό του πρόσωπο. Τα ξύλα τα θαλασσινά βρωμίζουν, βιάζουν, σκοτώνουν. Δεν έχουν καταλάβει, εκεί στην ακρογιαλιά την αποστρατεία τους, ότι αυτά χάσανε την μάχη μαζί της. Κουφάρια έρημα διαλύονται δίπλα της. Κι’ εμείς περιμένουμε. Και ελπίζουμε να δούμε τα άλλα πρόσωπα του Πρωτέα.