ΔΥΤΙΚΗ ΑΚΤΗ (1997)

Καλοκαίρι. Καιρός συννεφιασμένος. Ησυχία απόλυτη. Και γαλήνη. Ελάχιστοι άνθρωποι-οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής-κινούνται στο μοναδικό δρόμο, στο μεγάλο ανάχωμα που εμποδίζει την θάλασσα να καταπιεί την στεριά. Συνεχής μάχη με το υγρό στοιχείο. Ανατολική ακτή. Το θέρετρο της μεγάλης πόλης. Παραθαλάσσιες κονσέρβες αρκετών ορόφων προσβάλουν αισθητική και όραση. Στον αντίποδα η Δυτική ακτή. Μοναδικός δρόμος το ανάχωμα. Μοναδικά κτίσματα τα αντλιοστάσια. Σου δίνει την εντύπωση ενός κόσμου που δεν έχει ζωή. Προέκταση μιας αυθαίρετης βιομηχανικής ζώνης, δοχείο απορριμάτων ενός κόσμου που αυτοκαταστρέφεται με γοργούς ρυθμούς. Έτσι θέλουν να μας το παρουσιάσουν. Αμυνόμενοι αντιστρέφουμε αυτή την εικόνα. Το βλέπουμε μέσα από το αρνητικό. Μετατρέπουμε τη μέρα σε νύχτα , το φως σε σκιά. Νέες μορφές γεννιούνται μέσα στο εξώκοσμο τοπίο. Δεν είναι νύμφες και νεράιδες, Νηρηίδες και Τρίτωνες. Είναι ίσως ο Πρωτέας σε μια από τις εκατοντάδες μορφές του. Μυστηριακά η θάλασσα χάνεται, η στεριά την πνίγει με τον τεράστιο όγκο της. Το υγρό στοιχείο μοιάζει να νικήθηκε. Μπορεί κανείς να μη σταθεί με δέος μπροστά σε αυτό το φαινόμενο; Οι βάρκες πλέουν σε ένα διάφανο κενό. Ο ουρανός κατάμαυρος πνίγει τα πάντα. Έρχεται καταπάνω μας και μας τυλίγει με την τρομακτική ηρεμία του. Επισκέπτη, πέρασε από εκεί, απόλαυσε την ηρεμία , μα μη ζητήσεις να μείνεις. Δες την πολύπαθη ακτή σαν κινηματογραφική ταινία. Μην προσπαθήσεις να πάρεις τίποτα, μην αφήσεις τίποτα πίσω. Μόνο έτσι θα έχεις την δυνατότητα να την ξαναδείς.