ΤΑ ΞΥΛΑ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΙΙ (1997)

Τα χρόνια πέρασαν. Το απέραντο γαλάζιο άρχισε σιγά-σιγά να σκουραίνει. Οι Νηρηίδες και οι Τρίτωνες χάθηκαν. Ο Ποσειδώνας κρυμμένος στα βάθη της θάλασσας παρατηρεί μελαγχολικά. Εκτοπίστηκε και αυτός από τον Άγιο Νικόλαο. Μα τα ξύλα τα θαλασσινά εξακολουθούν να διασχίζουν το μπλέ στοιχείο. Τι και αν το κάνουν λίγο πιο σκούρο, πιο βρώμικο, πιο πικρό. Τι και αν ασελγούν πάνω του και σκοτώνουν τα παιδιά του. Έχουν εκ των προτέρων χάσει την μάχη και το ξέρουν. Μετά από αγώνες χρόνων θα καθήσουν σε μια άκρη του, μόνα, μαύρα, ερειπωμένα και θα περιμένουν το προδιαγεγραμμένο τέλος τους. Αλλάζουν σχήμα και χρώμα μα δεν μπορούν να κρυφτούν. Γίνονται όλα μαύρα, απειλητικά χωρίς να φοβίζουν κανένα. Στο τέλος το υγρό στοιχείο θανατώνει τους εισβολείς του. Είναι και αυτό ένα πρόσωπο του Πρωτέα. Ας ελπίσουμε να μην είναι το τελευταίο.