ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ (2005)

Κάπου εδώ μας οδηγεί η φαντασία μας. Ή οι φόβοι μας. Ένα τοπίο σαν και αυτό το ονειρευόμαστε μα και το φοβόμαστε ταυτόχρονα. Λαμπερά χρώματα, μουντά χρώματα, σκοτάδι, φως, περιγράμματα, εικόνες. Άλλοτε συγκεχυμένα, άλλοτε σαφή, ορίζουν κάποιο δημιούργημα του μυαλού μας ή την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που εμείς δημιουργούμε, κατά τα δικά μας πρότυπα. Έχοντας το όνειρο σαν γνώμονα κάνουμε εικόνες που ξεφεύγουν από την ρεαλιστική τους υπόσταση. Μας οδηγούν σε αυτό που μας αρέσει να αποκαλούμε ονειρικό. Και μετά από καιρό τις ξανακοιτάμε. Ξεχάσαμε γιατί τις κάναμε. Προσπαθούμε να αταλάβουμε τι είναι. Ίσως και να μας απωθούν. Τι κάναμε τελικά; Όνειρα ή εφιάλτες;